Bade’nin okul hayatına başlamasıyla (4 yaşında oyun grubu idi) çalışan anne olmak bana zor gelmeye başlamıştı. Okula getirip götürmek, ilgilenmek istedim elimden geldiğinde... Ama İşte sonuçta iş hayatı yoğun!
Ana okulu, ana sınıfı dönemine geldiğimizde Bade sormaya başladı artık bana: “anne sen neden beni okuldan almıyorsun”
Ana sınıfı ve ana okulunda şansımıza veliler genelde ev hanımı olunca, hatta neredeyse hepsi, Bade de annesini arar oldu. O zamana kadar herkesin annesi işe gider, çocuklar anane ile kalır diye biliyordu.
Berke’nin doğumundan sonra çalışma hayatını bırakmamın en büyük sebebi de işte buydu! Çocuklarla tam zamanlı ilgilenmek...
Ben de özel sektörden kurtulduğumdan beri çocuklarla daha çok ilgilenebiliyorum. Okuldan gelmesine yakın kek pişiriyorum, puding yapıyorum mesela... (Fiziki olarak örnek veriyorum, fikir olsun) Gerçi son birkaç haftadır kek ve puding yemek istemiyor:) sanırım sıkıldı:))
Ben de menüyü değiştirip sevdiği başka şeylerden yapayım dedim: kaşarlı mantar ve boş börek
Börek için Bade boş diyor ama ben içine kaşar koyuyorum :) mantarı da mangalda, fırında çok seviyor. Okul saatine yakın hazırlayıp Bade’yi mis kokularla karşıladım. Çok mutlu oldu...
Ben çalışan bir annenin çocuğu değilim ama arkadaşlarımdan çocukluğumdan zorluklarını biliyorum. Anahtarla kapıyı açmaktan nefret ettiğini, okul dönüşü dolaptaki yemeği ısıtmayı istemediğini söylerdi arkadaşlarım... Ben de 16 yaşımdan sonra eve anahtarla girmeye başlayınca onları çok daha iyi anladım. Gerçekten çocuğunu evde karşılayabilmek büyük bir lüks, şükür sebebi! Sizce de öyle değil mi?
Çalışma hayatı çocuklarımızdan ayırıyor bizi...Keyifli bir gününüz olmuş saglik ve mutluluklar dilerim
YanıtlaSilO kadar çabuk büyüyorlar ki onlarla geçirdiğimiz her anın değerini bilmemiz gerek. Çok güzel yapmışsınız işten ayrıldınız anladığım kadarıyla.
YanıtlaSilKesinlikle aynı fikirdeyim :)
YanıtlaSil