lohusalık da geçiyor, gerçekten :)

Her şey geçip gidiyor. Geçmez dediğiniz günler geçiyor, yeni süprizler çıkarıyor hayat karşımıza. Yaşarken şikayet ettiklerimizi hatta bazen özlüyor, arıyoruz. Lohusalık da zordu gerçekten, ama geçti mi? Evet geçti, gitti. Dört hamilelik yaşadım ben, ikisi erken sonlandı ama yine de lohusa gibi hissettim. Çok uzun sürmese de yine de bol acılı, zor günlerdi. Diğer ikisi de en az 40 gün sürdü!!! İlk bebeğimde Bade’de yeni hayata adapte olmam daha kolay oldu. Sanırım gençlik diyoruz buna; ah gençlik... Berke doğduğunda ise biraz daha zordu lohusalık! Yardımcısız kalma ihtimali, ilgiye muhtaç bir ilk çocuk, ilerleyen yaş vs. İki çocuk arasında 6 yaş olunca anne de 6 yıl daha yıpranmış oluyor, öyle değil mi? Kısa süre içinde sorunlar çözüldü. Yardımcı ve Bade’nin okul hayatının düzene girmesi bizim de günlük rutinleri oluşturmamıza iyi geldi. Geçmez bu günler derken bir baktım ki Berke’nin 40’ı çıktı. Ben de onu alıp dışarılara çıkmaya başladım. Arkadaşlar konusuna hiç girmeyeyim, bu...

kapalı oyun parkı sorunsalı

Çocuklarınızı kapalı oyun parklarına götürüyor musunuz? Kapalı oyun parklarına hep mesafeli durmuşumdur. Özellikle Bade küçükken o top havuzlarına girmesini pek istemezdim. Top havuzları temiz mi sizce? Şimdi, aradan 7-8 yıl geçti ve ben de daha esnek hale geldim. Top havuzlarının yeterince temiz olmadığını ve büyük çocukların küçükleri ezebileceğini düşündüğüm için Bade’yi hiç sokmadım desem yeridir. O da çok istekli olmamıştı küçükken zaten. 4 yaşında gittiği kreşin oyun alanındaki top havuzuna bile alışması zaman almıştı. Sadece okuldaki top havuzuna giriyordu. Neden bu alanlardan çekindiğime gelecek olursak özellikle restaurantlarda ayakkabılarıyla da giren çocukları görüyorum maalesef. Hasta, nezle çocuklar da parklara giriyor tabi. Okul ortamı ise bana daha güvenli geliyor hala. Sonuçta bir gözetmen var başlarında. Berke ise hareketlenmeye, ayaklanmaya başladığında inanılmaz bir istek gösterdi kapalı oyun parkları için. Tabi biz böyle bir duruma alışık olmadığımız için epey...

Beşiktaş Ihlamur Kasrı gezimiz

Bahar geldi mi, kış bitti mi derken güneşi gördükçe kendimizi dışarı atar olduk. Uzun hastalık dönemleri, okul, ödevler derken hafta içi çok dışarı çıkma şansımız olmuyor. Geçtiğimiz pazar havayı güzel bulunca aldık çocukları attık kendimizi sokağa! İstanbul’un göbeğinde biraz nefes almak, doğayla buluşmak için Beşiktaş Ihlamur Kasrı’na gittik. Evde bir şeyler atıştırıp hem temiz hava hem de kahvaltı için  çıktık. Tabi biraz da fotoğraf çekmek için makinemizi yanımıza aldık. Beşiktaş Ihlamur Kasrı Nişantaşı ve Beşiktaş arasında oldukça merkezi bir konumda! Otopark yok ama çok yakınında ispark bulunuyor, Beşiktaş pazarının kurulduğu yer. Bu arada cumartesi günleri otopark hizmet vermiyor, aklınızda olsun. Ihlamur Kasrı’na giriş ücretli. Yetişkinler için 2.5 tl ödeniyor. Çok büyük bir alan değil ama içinde 2 köşk ve bir de gölet bulunuyor. Hemen makineleri ortaya çıkardık. Babamız arabayı park edip gelene kadar biraz fotoğraf çektik. Bade ortama bayıldı. Kahvaltı faslına...

Bir emzik hikayesi

Bu yazı bir emzik bırakma hikayesi değildir. Neden bilmiyorum ama emzik bıraktırma hikayelerini okurken buluyorum bazen kendimi. İki çocuğum da emzik kullanmadı desem yeridir. Neden kullanmadılar, neden bırakmadık hikayesi olsun bu da... İlk bebeğime hamile iken, hatta hamile bile değilken emzik vermeyi de almayı da hiç düşünmemiştim. Bebek için oyalanmadan öte bir şey olmadığını düşünüyordum. Hatta olumsuz yorumları da okuyunca iyice soğumuştum. Bade için emzik hiç düşünmemiştim. Doğum yaptığımda hastanede diğer annelerin doğar doğmaz bebeklerine kocaman kauçuk emzikleri verdiklerini görünce de hayret ettim. Anlam veremiyordum. Bade kolik bir bebek idi. Sanırım 3-4 aylık falandı, en yakın eczaneye gidip emzik almıştım. Hemen kaynattım vs Bade’ye verdim. Gerçekten onu sakinleştirmişti. Şokta idim. Birkaç gün sonra eskisinden daha az kolik olup, emziği istemeyince hiç ısrar etmedim. Yani bir emzik bıraktırma hikayemiz olmadı. Berke’nin doğum çantasında 2-3 çeşit emzik vardı....