Bade mi Defne mi

Bebeğinize isim düşünürken nelere öncelik verdiniz? Bebeğinizin ismini seçerken nelere dikkat ettiniz? Acaba bebeğiniz büyüdüğünde ismini beğenecek mi diye düşündünüz mü? İki isim mi, tek isim mi?  Benim de, eşimin de çocuklarımın da ikişer ismimiz var. Ben ailemin son çocuğuyum, iki ablam var. Onların tek ismi varken annem ve babam bana iki isim koymuşlar. İki isim sahibi olmak bana seçenek sundu, ben böyle bakıyorum bu duruma. Çocuklarımıza da ikişer isim koymayı tercih ettik eşim ile.  Doğduğumdan beri bana Hande denmiş. Elif göbek adım olmuş. Bir iş görüşmesi mülakatında ''hangi isminizi kullanıyorsunuz, size nasıl hitap edelim'' dediklerinde hiç düşünmeden ''Elif ismini kullanıyorum, bana Elif diyebilirsiniz'' demiştim. O şirkette tam 12 yıl çalışacağımı bilmiyordum tabi ki... Bu bir dönüm noktası, Elif ismini kullanmak istiyorum diye düşündüm ve iyi de yapmışım. İş hayatıyla beraber tanıştığım herkese ''ben Elif'' dedim. Yoksa ailemin alışkanlığını değiştiremezdim....

kimselerin vakti yok

Sizin için bir gün, 24 saat yetiyor mu? Yetmiyor bana... Sabah uyandığımda akşam erkenden uyuyacağım derken gün içinde yapmayı planladıklarım, yapmak istediklerim tamamlanmamış oluyor çoğunlukla. Ben mi yetmiyorum, zaman mı az, benim yapmak istediklerim mi fazla derken bir gün daha bitiyor.  ''Ah, kimselerin vakti yok Durup ince şeyleri anlamaya''  Aslında minimum beklenti maksimum mutluluk öyle değil mi? Çocukların öz bakımları hariç onlarla özel zaman geçirmek istiyorum. Bade ile evcilik oynamak, Berke ile etkinlikler yapmak, gün içinde biraz kitap okumak, birkaç kişiyi aramayıp telefonda görüşmek, hatır sormak vs... Hal böyle olunca koşturmaca arasında atladıklarım oluyor. Ne zamandır görüşmediğim arkadaşımı arayamıyorum, Bade ile istediği kadar oynayamıyorum. Ve tabi ki öncelik sırasına göre ertelenenler ertelenenler... ''Ah, kimselerin vakti yok Durup ince şeyleri anlamaya'' Durup ince şeyleri anlamaya, şükretmeye vaktimiz var mı? Kimi zaman aklımıza bile gelmiyor...

Babalar Günü Hatırası 2017

2017 yılının da anneler ve babalar günü geçti hayırlısıyla. Bizim için çok çok özel programlar yapılmaz böyle günlerde. Eşim de ben de çok üzerinde durmayız o günlerin. Desem deeeee içten içe bir kutlama bekliyoruz ikimiz de, itiraf edelim. Bu yıl babalar gününde Ankara'da idik. Yıllık izin başlangıcında ilk durak Ankara oldu. Amasya'ya gitmek için yola çıkmıştık ki aracımız arızalandı. V kayışı koptuğunu fark edince hemen servisi aradık. Araç servise, biz de misafir olduğumuz eve geri döndük. Yine çok şükür ki merkezden fazla uzaklaşmamıştık. Aracın hazırlanmasını beklerken Ankara'nın meşhur Dikmen Vadisi'ni de gezelim dedik. Özel günler için fotoğraf çekimlerinde çok tercih ediliyormuş. Gelinleri de parkta görünce tamam dedik, ışık güzel! Yolculuk hali, hemen birkaç fotoğraf aldık. Anneler gününde ise kahvaltıya gitmiştik. "Muhlama" sosyal medyadan görüp takip ettiğim ve lezzetlerini merak ettiğim bir mekandı. Sabah 9 gibi anneler günü kahvaltımız başlamıştı. Malum bizim çocuklar...