Her pazartesi aynı sendrom! Uyanır uyanmaz ablasının yatağına bakan bir minik adam! “Aba aba aba” diye yatağında mıkırdanan Berke... Öyle güzel oynuyorlar ki ablasının okulda olmasını hiç istemiyor sanırım.
Kardeş olmayı iyi bilirim, ben de evin en küçüğü idim. Berke de ablasını çok seviyor. Tabi bazen çirkinleşebiliyor:) Bade’yi çekemiyor, kapris yapıyor, oyun oynamak için ısrar ediyor falan ama Bade hep çok seviyor onu. “İyi ki benim kardeşimsin” dediğini duyuyorum sık sık. Şimdi bu yazı #kardeşşart konusuna gidiyor diye düşünmeyin, gitmez :) Ama şuraya gider ki: kardeşlik çok güzel şey...
Bade çok güzel oyun kuran bir çocuk oldu hep. Kardeşi de şanslı tabi ablasının şahane oyunları ile öğreniyor oyun oynamayı. Bade yokken kendi kendine oynamaya -çoğu zaman- alıştı. Ablasının geleceği saati biliyor ya da evdeki hareketlilikten anlıyor. Hatta kapı her çaldığında “aba aba” diye koşturuyor. İyi ki lerim benim ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yazan eller dert görmesin..