Koskoca bir seneyi daha bitiriyoruz. Yine günlerin yavaş, yılların hızlı geçtiği bir sene daha... Maske ve mesafeyle bir yıl daha bitiyor. Ömürden bir yıl daha gidiyor.
Bir mevsim daha geçiyor ömrümüzden. Kış geldi bile. Oysa havalar soğuyunca değil, yüreği soğuyunca başlarmış insanın kışı...
Bu sonbaharı da çok sevdim ben. Bol bol kuru yaprak topladık Berke ile... Poşet poşet biriktirdik... Renk renk, boy boy yapraklar topladık. Ne çok çay keyfi yaptık Bade ile dışarıda... Güneşi her gördüğümüzde attık kendimizi sokağa ya da balkona... Yine çocuklarla bir yaprak toplama ve çay keyfi gününde baba da eşlik etmişti bize:
En çok sonbahar ve kıştaki güneşi mi seviyorum acaba diyorum bazen. Önce bir yokluğunu görüp özlüyorum sonra kavuşunca bırakmak istemiyorum hiç güneşi.
Çocuklar kış geldi hemen kar yağsın diye bekliyorlar. Belki yılın son günü kar yağar, bu yıl öyle hissediyorum. Çocukken yılbaşını kutladığımız zamanlarda yeni yıldan tek dileğimiz yılbaşı gecesi kar yağmasıydı. Sanki başka geceler yağsa o kadar sevinmeyecektik. Herhalde bir coşku arıyorduk yeni yıla girerken...
Geçen gün çocuklar kış için odalarını süslemek istediklerini söylediler. Kar figürlerini araştırdık internetten, biraz kırtasiye alışverişi yaparak kendi kar süslerini hazırlayacaklar.
Sanki kar yağacak ve her yeri kaplayacak, eriyip gittiğinde de tüm pisliği alıp götürecek...
ne güzel ifade etmişsin, duygulu, tatlı, azcık da hüzünlü gibi :)
YanıtlaSil