ikinci çocuk şansı

Tek çocuk hiç çocukmuş derlerdi de inanmazdım! Ta ki ikinci kez anne olana kadar... Gerçekten çocuk sayısı arttıkça evde neşe arttığı gibi kaos da artıyor. Alışıyor ama insan

Bade sakin bir bebekti, sakin de bir çocuk oldu hep. Israrcı olmayan, oyuncaklarıyla keyifli vakit geçiren akıllı bir bıdık! Sadece yabancılara karşı huysuzdu; bebekliğinden beri pek kalabalık içinde büyümedi, ona bağlıyorum. Peki iki numara? Hiç öyle ablası gibi değil!

Berke, ablası sayesinde her daim bir arkadaş ile yaşıyor evde, yalnızlık nedir pek bilmiyor. Ortamlara ablası ile hemen dahil oluveriyor. Yanında hep sevdiği, güvendiği, onu koruyan, onunla oynayan birisi var; ablası!  Tek çocuk olsa bu kadar çocukla bir araya gelemezdi tabi. Ablasının arkadaşları, kardeşleri ile bize geldiklerinde hele, ikisi de çok mutlu oluyor. Kendinden büyük çocuklarla bile iletişime giriyor, yaşıtlarıyla da tam oyun kuramasa da ilgi gösteriyor. Çok erken parka gitmeye ve park oyuncaklarıyla oynamaya başladı. Kaydıraklar için merdivenleri yardımsız tırmanıyor, maşallah.

İlk çocuk annenin ilgi ve alakası bölünmediği için çok şanslı olduğu gibi ikinci çocuk da yanında bir oyun arkadaşı ve koruyucu abla/abi ile beraber olduğundan şanslı oluyor öyle değil mi? Ablasının arkadaşlarının doğum günü partilerinde, ev gezmelerinde bol bol oyun ve oyuncak oynama imkanı oluyor. Mesela Bade okula başladığından beri Berke de hemen her gün okula gidiyor, çocukları görüyor, oynuyor. Belki tek çocuk olsa her gün dışarı çıkamaz ama abla torpili ile sokakta! Yağmurda gezinti yapma şansını da ablası sayesinde yakaladı Berke. Tabi şemsiyeyi de kaptı ablasının elinden.

Yemek içmek konusunda da ablayı örnek alması kimi zaman iyi kimi zaman da of dedirtiyor. Bade hazır meyve suları ile çoook geç tanışmış olmasına rağmen Berke şimdiden tadını biliyor; çünkü ablasını içerken gördü! Pankek Bade çok severek yerken Berke de ablasından görüp istedi ve yedi. Bezelyeyi de Bade iştahla yerken Berke tattı ve sevdi.

Özetle ablayı rol model aldığı bir gerçek. Bu durum çoğu zaman bir avantaj iken bazen de ablayı zorlayabiliyor. Hatta beni de! Oyunlarını bozuyor ablasının, yemeğini, içeceğini elinden almaya çalışıyor ve ortalık karışıyor. Gülmeli ağlamalı eğlenceli günler geçiyor işte böyle... Kardeş candır diyerek bu yazımı da sonlandırıyorum. Sizin deneyimlerinizi de merak ediyorum, yazar mısınız?