ben her ramazan...

Bir kokunun, bir fısıltının sizi hatıralarınıza götürdüğü olur mu? Yada bir hissin sizi çok derinlere götürdüğü? Bazen bir kelime, bir kısa cümle bile geçmişe götürür beni...
Bu aylar da öyle bende...

Hafızamıza kazınan bazı sahneler hiç ummadığınız bir anda küçük bir detay ile gözünüzün önünden geçer perde perde... Daha da fenası aynı hisleri duyar; kalbiniz yaralı ise ağlamaklı olur, değilse geçmişteki o günlere özlemden bir kelebek havalanır içinizden...

Annemi kaybettiğimiz sene sanırım ilk özel gün, hafta, ay ramazan idi. Yanlış hatırlamıyorsam yılbaşına denk gelmişti yada ocak ayının başında idi. Hava erkenden kararırdı. İftar saati de erkendi haliyle. Saat 17 gibi ezan okunuyordu.
Annemi kaybettikten sonra bir ay bile dolmadan okula başladım. Zaten ağustos ayında idi... Lise hazırlık bitmiş, lise birinci sınıfa başlıyordum. Okulun ilk günü babamla gitmiştik. Törende herkes yaz tatilinin nasıl geçtiğini konuşurken babamla göz göze geliyoruz, sınıftan bir arkadaşım da babasını kaybetmişti... Onun ağlamalarını gördükçe daha çok içime attım sanırım acımı...
Ablalarım, babam, kuzenlerim, akrabalar, büyükler hepimiz acı içinde idik. İyi ki varlar onlar... Acılarımızı paylaştık.
Okul günleri böylece başladı. Okul servisinden inip anahtarla kapıyı açmak ne kadar sıkıcı, ne kadar acımasız olabileceğini daha önce hiç düşünmemiştim. 
Birkaç ay sonra ramazan ayı geldi, oruç ayı, birlik beraberlik ayı, dayanışma ayı!
Babamın iş yeri avrupa yakasında, biz anadolu yakasında oturuyoruz. Ezan saati erken olduğundan babam da iftarı iş yerinde yapıp geliyor. Hem trafiğe de takılmıyor. Ben de genelde ablalar, akrabalar, komşular, arkadaşlar ile beraber oluyorum.

1998 yılı ramazan ayında bir akşam iftar saatinde çoban yıldızı sokaktaki apartmanların camlarından ışık vuruyor dışarıya... Sokakta bir hareketlilik! Ezan saati geldiğinde derin bir sessizlik! Çoban yıldızı sokakta Tan apartmanında 3. katında ise karanlık camdan dışarıyı izleyen bir kız...

İsterse evimde yüz kişiyi ağırlayayım, isterse saraylarda ağırlanayım, ramazandaki bu hüzün hissini atamadım içimden hala.
Tabi ki hep yanımda oldu ablalarım, babam, kuzenlerim, büyüklerim, komşularımız, arkadaşlarım iyi ki varlar onlar, çok şükür; maalesef annem çok erken gitti...
Allah rahmet eylesin.