Bugün çok kişinin tanıdığı Balyanağın doğum hikayesini dinleyeceğiz. Hem de balyanağın ağzından :)
“SEVDE LİNA’NIN GÖZÜNDEN DOĞUM HİKAYEMİZ
Biz 30 Kasımda doktor amcama gittik.O aletle baktı yine, birde koca elleriyle annemin karnına bastırdı,hep yapıyor bunu,kızıyorum ama duymuyor beni.Bende sıkıldım,ittirdim annemin kasığına doğru kendimi ama sanırım yanlış bir şey yaptım ki birden aldılar annemin karnından beni..(30 Kasım 18:05) …
Ama ben daha hazırlanmamıştım ki dışarıya çıkmaya,”Ne oluyor ya,neden çıktım ben?” derken başıma ne gelse beğenirsiniz;birden bir şelalenin altına soktular beni, “Yapmayın!! Ne oldu?” derken giydirdiler bir anda,aman hiç sevmedim o kıyafetleri,çıplak mutluydum ben.Anladım ki annemin karnındaki koruma hiçbir yerde yokmuş.Dünyaya gelince üstünü giydiriyorlar ki üşüme diye,annem beni ne güzel sıcacık tutuyordu..
Sonrasında beni birden aldılar yatağımdan bir şeye doğru ittiler,ağzıma bir şeyler sokuşturdular, ” Ya bir dakika, ben bu nedir bilmiyorum.” dememe kalmadı o mis koku geldi burnuma “Annemin kokusu,sütümün kokusu. ” Emmeye başladım ama gücüm yetmedi,çok yoruldum,nefes alamaz hale geldim;biraz minik doğduğum için,birazda hasta olduğum için beni bir kafese koydular.Ağzıma burnuma hortumlar soktular,çok kızdım o ablaya, “Yapma!” demek istedim ama ben konuşmayı bilmiyorum ki. Annem ilk zamanlarda çok ağladı, babam beni öyle hasta görünce bayılmış, “Hasta bebeğiniz.” dediklerinde dayanmamış yüreği.
Beni son kez getirdiler annemin yanına,göğüs kafesime baktılar zor nefes alıyordum,annemde dokununca heyecanlandım nabzım hızlandı,hemşirelerim “Götürelim artık.” dediler.Yoğun bakımda olanların hiç farkında değilim,annem size anlatacak.Öyle böyle derken 10 gün geçti her gün annemle babam görmeye geldi beni.. Sonunda annemle kavuştuk işte 11 Aralıkta çıktım hastaneden.Annemi çok özlemişim,hep memesinde kalmak istiyorum ,oda beni çok özledi,ben yokken hep ağlamış “Kızım kızım!!” diye.Şimdi geldim onun göğsündeyim ama yine ağlıyor,nedenini anlayamadım bir türlü sanırım memesini acıtıyor muşum..Ama ne yapayım çok miniğim,annemin sütü az,çok gelmesi için benim emmem lazımmış hem emdikten sonra memede şekerleme yapmanın kime ne sakıncası olur ki? Annemde azıcık dayansın,mamayı sevmedim ben,uyku yapıyor bana ayılamıyorum,hep uyuyorum ve üç gün boyunca kakamı da yapamıyorum .Hem anne sütü mis gibi kokuyor ‘’anne kokuyor’’
Ben annemi çok seviyorum,galiba oda beni…Aaaaaa babamı unuttum,azıcıkta ondan bahsedeyim.Şu kafamdan öpüp devamlı saçlarımın arasına dikenler batıran kişi babam,koklayarak öpüyor beni önce kocaman bir nefes sesi geliyor sonrada dikenler batıyor kafama.Sanırım o dikenler sakalları.Şimdilik sesimi çıkarmıyorum çünkü oda beni çok özlemiş,öpsün bari ne yapalım.Ben iyileştim,hemen 10 günde geldim annemin koynuna,siz bilmezsiniz ben miniğim ama çok güçlüyüm çünkü benim annemde çok güçlü…Anlatayım da belki o zaman anlarsınız annemin ne kadar güçlü olduğunu.Annemin içinde bir şey var,sevmedik biz onu,yeniden çıkmış doktorlar biraz riskli görmüş durumunu,bu tekrar olur mu tekrar ürer mi diye telaş oldular.Annem doktorlara gidecek belki de içinde durduğum sıcacık yuva vardı ya annemin karnında,onu alacaklar annemden, birde üstüne kemoterapi midir nedir ondan görebilirmiş, ben pek bilmiyorum bunların ne olduğunu bildiğim tek bir şey var benim annem çok güçlüdür ne olursa olsun beni asla yalnız bırakmaz , gitmez yanımdan.Biz onunla çok uzun yıllar sağlıklı bir şekilde yaşayacağız.Annem bazen bunun aksi olur diye düşünüp korkuyor,üzülüyor,ağlıyor baktım ki o ağlamaya başladı hemen bende ağlıyorum basıyorum yaygarayı,kendini düşünmesin beni düşünsün ki üzülmesin diye…
Şimdilik durum böyle dünya denilen bu acayip yere alışmaya çalışıyorum…..
ANNEMİN GÖZÜNDEN DOĞUM HİKAYEMİZ
Bugün randevumuz var.Doğum için gün alacağız yalnız bende öyle bir hal var ki sanki hık desem doğacaksın.Malum durumlardan dolayı annecik sezaryen olmak zorunda seni normal yollarla doğurup anında kucağıma almak,emzirmek ne kadar güzel olurdu.Neyse Gökmen amcanın odasına girdik,muayenemizi olduk Gökmen amcan 10 Aralık yada 13 Aralık dedi biz 10 Aralık olsun istedik,10.12.10 olur diye..Sonra Gökmen amcan Merve in birde doğum hanede baksınlar dedi ki o durumların pek iç açıcı olmadığı fark etmiş.Açılma 5,5 cm miş zira…
Doğumhaneye iniyoruz ama sanki sen birden çıkacakmışsın gibi baskı yapıyorsun ,doğum hanedeki tatlı hemşiremiz kontrol edince “Bu minik bebek 10 Aralık’ı beklemez,hatta pazartesiyi bile beklemez. ” dedi.Biz babanla birbirimize baktık,sonra hemşiremiz gitti ve Dr. Gökmen amcan geldi doğumhaneye “Merve yatışını veriyorum,patoloji ile konuştum 17:30 gibi burada olurmuş,o zamana kadar sabret” dedi.”Hocam dalga mı geçiyorsunuz?” dedim ama hala ciddiye almıyorum doktorumuzu.Doktor Gökmen amcan “Merve şaka falan yapmıyorum senin durum vahim eve göndersem gece gelirsin,o sebepten riske atamayız akşama giriyoruz doğuma aslında senin operasyonu hep sakin planlı bir şekilde yapmak istiyordum ama kısmet bu güneymiş ben hazırlık yapayım siz odana çıkın” dedi.(Bilmeyenler için detay vereyim yumurtalık kanseriyim ben,sol yumurtalığım alındı ama alan doktorlarım şu karı koca ünlü olan sevgili jinekologlar içimde parça bıraktıkları için apar topar tüp bebek yaptık ve bir tümör parçası ile hamileliğimi yaşadım.)Biz babanla odamıza çıktık,ama şaşkınlık mutluluk heyecan endişe her şey ama her şey bir aradaydı.Herkesi aradık akşama Melek ablanla ve Nedime teyzenle buluşacaktık ama onları “gelemiyoruz doğum başlayacak” diye aradığımda şoka girdiler.Dayın evdeydi ona tarif ederek çantamı hazırlattım ama bayağı zor oldu hem dayın uyku sersemi anlamakta güçlük çekti,hemde ben ne koyacağımı bilemediğim için iki koca bavulla hastaneye gelen tek kadın olma unvanına eriştim.İlk Nedime teyzen geldi hastaneye hemen odaya çıktık,gelen giden derken ben soğuk terler çekiyor sancılarımı iyiden iyiye hissetmeye başlıyordum.Sonra beni almaya geldiler “Herkese hakkınızı helal edin. “dedim.Babacığına sımsıkı sarıldım ikimizinde gözü yaşlıydı “Sana rahim alınsın mı,tümör kötü huylu falan derlerse ikimiz için en doğru kararı vereceğine inanıyorum,her türlü kararının arkasındayım,benim için önemli olan kızımın sağlığı,en ufak bir tekrar etme şüphesi varsa rahmimi alsınlar,bu kararı verirken sakın duygusal davranma,benim menopoza gireceğimi vs. falan hiçbir şey düşünme,ben üstesinden gelirim.” dedim.Doğduktan sonra seni doyurmaya yetmeyen sütüm göğsümden akmaya başlamıştı .Ameliyathaneye indik,hazırlıklar yapıldı Dr Gökmen amcan geldi sterilizasyon işlemi bitince bize fıkra anlatmaya başladı, anestezi işlemi başlayacaktı ki “Durun ben dua edeceğim dedim. ” dua ettim ve…… saat 17:57
Bir ince sızı ile uyandım,ağrım vardı bağırıyordum “Sondayı çıkarın!!! (ki takılmasını hemen ayağa kalkamam milletin içinde sürgü kötü olur diye kendim istemiştim) Kimse bir şey yapmıyordu.Meğer ben sadece sağ elimin küçük parmağını oynatabiliyor muşum.Daha sonra odaya alındım ve ilk sorduğum “Rahmimi almışlar mı,bebeğim iyimi?” sorularıymış.Sonrasında yanıma seni getirdiler aman Allah’ım bu ne tuhaf bir andır sevinç yoktu içimde karışık duygularla öylece bakıyordum ,seni benden aldıktan sonra ameliyatım devam edeceği için ek narkoz aldığımdan ayılmam,kendime tam anlamıyla gelmem kolay olmadı.Miniğim kucağıma ilk geldiğin an “Bu çok çirkin” dediğimi hatırlıyorum-kızma-o an çirkindin ama BENİMDİN…Mis kokunu içime çektim ve hemen emzirmek istedim,emerken azıcık emip dalıyordun ve zorlanıyordun.Ben önceleri yeni doğduğun için güçsüzlüğünden sandım ama değildi,bir terslik vardı.Hemşire ablana “Bebeğimde bir sorun var.Çok hırlıyor,nefes alamıyor ve çok çabuk yoruluyor dedim.Sonra onlarda seni bebek odasına aldılar nefesini rahat alman için destek olacaklardı..Gidiş o gidiş……Bir türlü gelmedin,önce babanı çağırdılar sonra baban uzun süre gelmeyince ben refakatçimiz Dilek halanı gönderdim ama oda bir türlü dönmedi.Ben serum askısına tutunup kalktım ama kasıklarım yırtılacaktı,ilk kalkışım olduğu için o kadar acıdı ki anlatamam,bir anda başım döndü ama kalkmalıydım,onların gelmesini bekleyemezdim.Ters bir şeyler vardı.Endişelerim yerini korkuya bıraktı derken bebek odasının kapısını çaldım.İçeriye girdim,doktor oradaydı “Hocam bir terslik mi var? Bana da söyleyin ne olur,saklamayın.” dedim.Doktorumuz “Merve hanım bebeğinizin solunum güçlüğü sorununu buradaki imkanlarla çözemedik,uyguladığımız tedaviye cevap vermedi,yoğun bakıma alıp tedavisine orada devam edeceğiz” dedi.Ben şoka girdim şaşırdım kaldım resmen,bir anda baban yere yığıldı bebek odası olduğu için sedye yoktu ve babanın yerde tansiyonunu ölçtüler ben sana bakıp “Anneciğim çok iyi olacaksın,benim güçlü kızım iyileşecek. “diyorum.Bir yandan da babana “Aşkım bak kızımız iyi olacak korkma sen” diyordum.Sonra beni odama götürdüler sen bebek yatağında çıplak yatıyordun göğüs kafesin içine göçüyordu ve nefes alamıyordun doktora sorduğum tek şey bunun çözülebilecek bir şey olup olmadığıydı.
Bir süre sonra seni yanıma son kez getirdiler ve yoğun bakıma indin…Bana ise kala kala üzerinden çıkardıkları mis kokulu giysilerin ve boş yatağın kaldı..O acıyı anlatmama bildiğim kelimeler yetmediği için yazamıyorum..Sadece bu resme bakmak bile içimi sızlatıyor.
O an itibari ile odadaki balonlar,süsler,şeker sepetimiz ,şekerlerimizi taktığımız ağacımız anlamını yitirdi hepsini söküp atmak istedim.Yok olsalardı keşke bir anda.Seni görmeye gelenlerin “Aaaaa bebek yok mu?” demeleri canımı acıtan ayrı bir konuydu.Yoğun bakıma indikten sonra seni gece hiç göremedim kaç gün kalacağın belli değildi gün içinde 2 kere 1′er dk görme şansımız vardı biri öğlen 12.00 diğeri akşam 20:00..
İşte bizim doğum hikayemiz bu.Bende bir çok güzel doğum hikayesi okudum tabi ki desteklediğim normal doğum ama sağlık sorunlarımdan dolayı yapamadım.SSVD’de yapamıyorum.Yaşadığımız olumsuzluklara rağmen “Anne” olmak dünyanın en muhteşem duygusu ben fazla narkoz ve korkularım sebebi ile pek anlamlandıramasamda bu böyle olduğunu değiştirmez.Ben kızımı kucağıma aldığım yoğun bakımdan çıktığı 11 Aralık tarihini esas doğum günümüz olarak niteliyorum.Onu kucağıma aldığım ve şimdi nasıl olacak bu minik benim bir parçam ve bana muhtaç diye içimden geçirdiğim o günü ..Şüphesiz benim gibi zorluklar yaşayan ve bir çok sıkıntı çekerek çocuk sahibi olmaya çalışan çiftler var.Asla pes etmeyin.Benim yaşadıklarım size bir umut olsun.
Yavrularımız hepimizin canının bir parçası onları sağlıklı sıhhatli doğru bir insan olarak yetiştirmekte tek gayemiz.Umarım herkes istediği gibi evlada her evlat da istediği gibi bir aileye kavuşur.
Sevgiyle sarıldım….
balyanak artık çok güzel bir genç kız :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yazan eller dert görmesin..